Sofinin Boş Sofra Önünde Raksı

Sofinin biri, ağaçta asılı boş bir sofra gördü. Sofi, ekmek ve yiyeceğin aşkıyla şad olup raksa başladı. Üstünü başını paralıyor, bir yandan da şiir okuyordu:

Ekmeksizliğin ekmeği, açlık derdine derman sofra. Raks ettikçe çılgınlığı ve sevinci artıyordu. Diğer sofiler de onu görüp raksa katıldılar. Hu hu diye bağırıyorlar, çılgınca ve sevinçle raks ediyorlardı. Çılgınlığın ve sevincin şiddetinden bir kaçı mest oldu, kendinden geçti. Bunları gören adamın biri dedi ki:

Bu ne iştir, siz ne yapıyorsunuz? Ekmeksiz, boş bir sofra için sevinmenin ve raksın ne anlamı var? Sofi:

Tanrının adamı, varlık fikrinde değildir. Hakk aşıklarının varla yokla işi olmaz. Onlar sermayesizlikte kar ederler. Onlar, ne ekmeğin aşkındadırlar ne ekmekte. Onlar, aşka aşıktırlar, sevdalara sevdalı. Onlar, kanatsız dünyanın etrafında uçan kimselerdir. Aşıklar yoklukta oturur, yokluk gibi tek renk ve tek candırlar.