Kurt ve Çoban Köpeği

Sürünün birine bir kurt musallat olmuş. Ne çoban, ne de çoban köpeği, bu aç kurtla baş edemez olmuş. Bir o yandan, bir bu yandan sürüye dalan kurt, ne yapıp edip her seferinde koyun çal­mayı başarıyormuş.

Köpek bakmış olacak gibi değil, sonunda gidip kurtla konuş­maya karar vermiş. Kurdun inine gi­rince; “Kurt kardeş!” demiş, “Aslın­da biz uzaktan akraba sayılırız. Ne­den böyle yapıyorsun? Güçsüz ku­zulara tuzak kurup yiyorsun, yiye­mediklerini de çalıp götürüyorsun. Sahibin olmadığı için, yiyeceklerini kendin bulmak zorunda olduğunu biliyorum. Ancak, senin gibi güçlü kuvvetli birisi, güçsüz koyunlarla uğraşmamalı. Bence sen, aslan ve kaplan gibi hayvanlarla kapışmak, yaban öküzü ve zebra gibi hay­vanları yemelisin.”

 “Doğru söylüyorsun!” demiş kurt. “Uzaktan akraba sayılırız ama huyumuz suyumuz ayrı. Sen çoba­nın hizmetine girmiş, onun uşağı ol­muşsun. Olayları da onun gözüyle değerlendiriyorsun. Ben ise bağım­sız yaşarım. Karnımı doyurmak için, en kolay avı seçerim. Benim dos­tum düşmanım belli. Koyunlar da bilirler ki, ben onların can düşmanı­yım. Oysa senin şu sahibini ele ala­lım. Çoban koyunların dostu mu, düşmanı mı diye sorsam, sen hemen dostu diyeceksin. Oysa hiç de öyle değil. Koyunların dostu gibi görünen çoban, senin gibi akılsızla­rın da yardımı ile koyunları besliyor. Ne için? Tabii ki sırası gelince onları kesip yemek için. Ya da başkaları yesin diye satmak için. Ben dürüst düşmanım, aç kalınca gidip bir ta­ne yerim. Oysa çoban öyle mi? Şu­nu unutma ki, bilinen düşman, dost görünen düşmandan daha iyidir.”

Bu sözler çoban köpeğinin aklını karıştırmış. “Sakın kurt doğru söylüyor olmasın!” diyerek, düşün­celi ve dalgın bir şekilde ayrılmış ordan.